Taste of Tasmania

Lieve allemaal,

Daar ben ik dan eindelijk weer met weer een nieuw avontuur.
Alweer een week geleden ben ik in Hobart, Tasmanie, begonnen aan mijn 6-daagse rondreis door Tasmanie.
Een georganiseerde reis zodat ik wat mensen om me heen zou hebben en voornamelijk heel veel van Tasmanie zou gaan zien.

Dag 1
De eerste dag zijn we vertrokken uit Hobart met als eindbestemming Strahan. Onderweg hebben we, na een kleine wandeling er naar toe de zo genoemde Tall Tree Walk, de Russel Falls in Mount Field Nat. Park bekeken. Na de Russel Falls zijn we naar Lake St. Clair gereden. Lake St. Clair is het diepste meer van Australie met een diepte van 167 meter. Het was helaas heel erg koud, voor mijn gevoel dan want het was 15 graden, in vergelijking met Nederland mag ik dus niet klagen. Na Lake St. Clair reden we naar Strahan, onderweg zijn we nog gestopt om een hangbrug over te lopen in Franklin Gordon Nat. Park. Zo heel bijzonder vond ik het niet maar het uitzicht was prachtig.
Strahan was een vrij dood plaatsje, we hadden een mooi eigen huis met uitzicht. Na de eerste dag behoorlijk wat kilometers gereden te hebben in onze tour bus, was het al snel tijd om op 1 oor te gaan liggen.

Dag 2
De tweede dag zijn we van Strahan naar Cradle Mountain gereden. Het weer was gelukkig wat beter, warmer met zon. In de ochtend hebben we nog wat rond gelopen in Strahan zelf en zijn rond 10 uur vertrokken richting de Henty Sand Dunes. We zijn eerst nog even gestopt bij Ocean Beach zodat iedereen wat zee lucht kon opsnuiven. We zouden later wel snappen waarom hij ons daar even heeft laten rondlopen op het strand. De Henty Sand Dunes waren erg mooi heel heel veel zand. Toen we er eenmaal boven op stonden dachten we even naar de zee te lopen. Van onze gids mocht dat niet, gezien het toch een ruime 5 km zou zijn, vandaar dat we eerst een bezoek aan het strand gebracht hadden. Na de Sand Dunes zijn we naar Cradle Mountain gereden. Eigenlijk was een bezoek aan Cradle Mountain en Lake Cook pas op dag 3 de bedoeling, maar gezien het mooie weer konden we de berg vanaf de rand van het meer zien en dat wilde de gids ons niet onthouden. De Mtn is 1 op de 10 dagen te zien, dus we hadden geluk.

Dag 3
Dag 3 zou een dag van wandelen en wandelen worden. In de ochtend zag het er erg slecht uit. Veel bewolking en lage mist. Na het ontbijt waren wij dan ook met stomheid geslagen want de lucht was blauw en de zon scheen heerlijk. Bij Cradle Mtn hadden we een keuze een makkelijk rondje om Lake Cook (3uur en vlak) of een zwaardere tocht de bergen in (6uur). Ik koos voor de zwaardere en daar gingen we met een 7-tal (van de 18 ) met de gids de bergen in. Ons doel was Marions Lookout, na 40 min had ik deze mooie Lookout al bereikt. De gids was onder de indruk van onze wandelsnelheid en nam ons mee naar een andere plek iets hoger waar we ook Mt Emmet konden zien en daarna gingen we Cradle Mtn zelf op. Het uizicht op Cradle Mtn was geweldig. De tocht er naar toe was niet al te zwaar, hier en daar moet je even goed opletten en ook je handen gebruiken. Het was zeker de moeite waard. 6 uur na ons vertrek stonden we weer naar de bus op de parkeerplaats. We stapten in de bus, en na een kop koffie in het wandelcentrum zetten we de reis voort naar Devonport. Devonport zelf was niet zo heel erg bijzonder, de pizza's wel trouwens ;-)

Dag 4
De 4de dag zou weer een reis dag worden, helaas. Van Devonport reden we naar Launceston om daar wat mensen uit de bus te gooien en wat nieuwe mensen op te halen. Je kunt kiezen voor een 6-daagse tocht, de hele ronde, of de eerste 3 dagen of voor de laatste 3 dagen. Vandaar de wisseling in de groep. Vanuit Launceston vertrokken we richting Bicheno. onderweg hebben we een bezoek gebracht aan een dorpje waar ze beelden van bomen hebben gemaakt ter nagedachtenis aan de soldaten die in alle oorlogen gevochten hebben. We hebben een Echidna langs de weg gespot en bij de St. Columba Falls een lunch in elkaar gedraaid. Na vele kilometers mochten we bij de Bay of Fires wat langer onze tijd nemen en was er voor de echte diehards de kans om een duik te nemen in het ijskoude water. Samen met 2 Duitse meiden heb ik een duik genomen. Het water was freezing cold en de golven erg sterk. Het resultaat van mijn zwempartij is te zien op mijn voet. Wat het precies is weten we niet, wat ik wel weet is dat het ontzettend jeukt!!! Alle zwemmers, wij en de gids zelf, hadden er last van dus het zal iets in het water geweest zijn, een plant of dier ofzo.
Na onze verfrissende duik zijn we naar Bicheno gereden.

Dag 5
Dag 5 stond weer in het teken van wandelen in de bergen. We konden ditmaal kiezen uit 3 opties. Deze waren van makkelijk to zwaar en hoe zwaarder hoe mooier het uitzicht op Wineglass Bay. Uiteindelijk ging ik alleen Mt Amos op. Achteraf gezien niet zo heel erg slim om alleen te gaan, maar ja we weten alles achteraf. De gids had me het een en ander uitgelegd en daar ging ik de berg op. De heen weg was OK, af en toe wat behoorlijk steile stukken, waar ik wel dacht hoe ga ik hier weer naar beneden komen, maar het ging. Toen ik bijna bovenaan was trok er een dikke bewolking over de berg en was de kans op een uitzicht 0%. Eenmaal op de top zag ik haast niets en begon het ook nog eens te regenen. Door de regen werden de rotsen zo glad dat ik dus onderuit ben gegaan en behoorlijk wat meters naar beneden ben gezoeft. Ik heb mijzelf zo kunnen draaien dat ik tegen een rots met knie en schouder tot stilstand kwam. Eerst gingen mijn beide voeten vooruit, waar ik de gevolgen liever niet van bedenk. Het gevolg was dat mijn broek en knie behoorlijk stuk waren mijn schouder beurs aanvoelde en mijn handen op veel plaatsen open lagen. Erg leuk zo'n wandeltocht! Na mijzelf streng toe te hebben gesproken en mijzelf voor gek te hebben verklaard dat ik dit gedaan had heb ik mijn weg naar beneden hervat. Ik ben zo voorzichtig mogelijk naar beneden gegaan en gelukkig ben ik er verder zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Toen ik beneden op de parkeerplaats helemaal doorweekt aankwam was mijn tourbus er niet meer. Paniek... ik had geen idee van tijd. Bleek dat ik na 2uur en 15 alweer beneden was, voor de wandeling bij goed weer staat 3uur. Mijn gids had mij dus nog niet terug verwacht. Gelukkig was er snel een hereniging met mijn groep.
Nadat ik andere kleren aangetrokken had zijn we naar Port Arthur op de Tasman Peninsula vertrokken. Onderweg nog wat stops gemaakt, bij de remarkable cave en maigon bay en bij een Tasmanian Devil Road Sign.

Dag 6.
Dag 6 was een dag van historie en Tasmanian Devils. Port Arthur was vroeger een plek waar de de gevangenen heen brachten vanuit Hobart. Als je naar Port Arthur werd gebracht had je voor een 2de keer een misdaad gepleegd. De eerste keer in de UK of in Ierland en de 2de keer in Hobart. Port Arthur Historic Site had een erg leuk museum niet om wat ze lieten zien, maar de amnier waarop. Je kreeg bij de ingang een speelkaart, met deze kaart ging je door het museum en volgde je het leven van 1 van de gevangenen. Erg leuk gedaan een soort van speurtocht voor groot en klein. Buiten wat van de overblijfselen van de gebouwen bekeken en een Habour Cruise (van wel 30 min!!!!!) gemaakt. Het was niet meer dan een ronde om Island of death, de begraafplaats van toen, en weer terug. Na Port Arthur Historic Site gingen we weer richting Hobart. Onderweg er naar toe zijn we nog gestopt op de plaats om Tasmanian Devils te zien. Het is een soort opvang voor Tassie Devils en andere dieren. De Tassie devils zijn heel erg ziek, de dieren die ze daar hebben zijn allemaal ziekte vrij. De ziekte waar veel Tassie Devils last van hebben is een besmettelijke kankersoort welke bij de mond een tumor geeft. Na de stop bij de Tassie Devils zijn we nog gestopt bij 2 uitzicht punten, Devils Kitchen en tessellated Pavement. De pavement die te zien is is gemaakt door 2 mensen. Moeder natuur en vadertje tijd. Heel raar om te zien dat dat zo kan ontstaan.

Mijn tocht in Tasmanie was in veel opzichten 1 die ik niet zal vergeten. Tasmanie is voor natuur liefhebbers een must see eiland. Als je het echter dichtbij huis wilt zoeken breng dan een bezoek aan Scandinavie, ik vond de natuur er namelijk erg op lijken. Alleen heb je dan geen regenwoud maar naaldbomen ;-)

Ik hoop dat jullie genieten van mijn foto's, af en toe werkte mijn camera niet mee vanwege het zand, maar een 600 foto's heb ik toch wel gemaakt. Wees gerust ik heb ze niet allemaal online gezet hoor.

Ik zit nu bij familie, Marieke, Colin en Liam in een 'buitenwijk' van Melbourne.
Tot de volgende keer met een verhaal over Melbourne,

liefs Femke

PS. ik ben jullie nu helemaal vergeten te vertellen van mijn Penguin tocht op de avond van dag 4 in Bicheno. stom stom stom.
Het gaat om de kleine blauwe penguin ook wel the fairy penguin genoemd. Het is wat ik begreep de kleinste penguin soort die er bestaat en komt in onderandere Tasmanie voor. Ik heb 'savonds een tocht gemaakt door een gebied waar ze dan aan land komen om hun chicks/baby's te voeren. Het stuk land is gekocht door 2 mannen die de dieren wilden beschermen. Zij hebben overal nesten voor de dieren neergezet en het gebied is vrij van alle andere dieren. Het was erg leuk om in het donker daar rond te lopen en de kleine beestjes te zien hoppen. Ik hoop dat er iets op de foto's te zien is. We mochten zelf helaas geen foto's maken omdat de flits de ogen dusdanig beschadigd dat ze permanent blind kunnen worden.

Groetjes